29-31/10
Έργο του Ν. Σουλάκη
Είμαστε τα παιδιά του μεταπολέμου
Είμαστε οι καρποί της θύελλας,
της πείνας, του τρόμου, της κούρασης,
της πρώτης επαφής με την ατομική φρίκη.
Είμαστε οι σπόροι της οργής,
έμβρυα ενός καινούριου κόσμου,
μιας νέας εποχής.
Γεννηθήκαμε στο σύνορο του χρόνου.
Γεννηθήκαμε πάνω στην άβυσσο,
στο χάσμα ανάμεσα
στο αμετάκλητο περασμένο
και το αμετάκλητα μελλοντικό.
Γεννηθήκαμε στο κενό.
Είμαστε τα σπέρματα της οργής,
τα έμβρυα ενός καινούριου κόσμου.
Μας άρπαξε ο άνεμος της δίψας,
και μας έφερε στη σκοτεινή τούτη πόλη,
την πάντα παλιά και πάντα καινούρια,
στην υγρή τούτη γης,
να ωριμάσουμε.
Είμαστε απ΄ όλες τις γωνιές της γης.
Οι περισσότεροι είμαστε
από τις χώρες του ήλιου
δεν το ξεχνάμε αυτό,
δε μπορούμε, δεν πρέπει,
δε μας αφήνει να το ξεχάσουμε.
Μας άρπαξε ο άνεμος της δίψας
και της φυγής
και μας έφερε εδώ να ωριμάσουμε.
Έχουμε όλα τα πρόσωπα,
όλα τα χρώματα,
όλα τα παρελθόντα.
Μα σμίγουμε όλοι στην ίδια γλώσσα
και στην ίδια
αμείλικτη σφραγίδα: του πολέμου
που μας γέννησε, του κενού που μας βύζαξε.
Είμαστε η διεθνής γενιά
του διεθνούς μεταπολέμου.
Τώνια Μαρκετάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου