22-28/10
Έργο του Π. Ζουμπουλάκη
Όρκος
Ορκίζομαι στον άνθρωπο πως άνθρωπος θα μείνω
Πως το άσπρο χέρι μου ποτέ ντουφέκι Δε θα πιάσει,
Μονάχα για την τίμια δουλειά πλάστηκ’ εκείνο.
Κι αν ξένος και άγνωστος καλώς τον κι ας κοπιάσει!
Μέσα στο σπίτι μου κι αυτός κοντά μου θα χωρέσει
Αφού μες στην αγάπη μου χωράει όλη η πλάση.
Το κριθαρένιο μου ψωμί θα κόψουμε στη μέση,
Θα τόνε κάνω αδέρφι μου κι η μάνα μου παιδί της,
Κι όταν χωρίσουμε στερνά η καρδιά μου θα πονέσει.
Στην πολιτεία όλης της γης θα’ μαι καλός πολίτης
Κι ό, τι μου πρέπει απ’ τη δουλειά θα παίρνω, κι έχει ακόμα
Για να μου δώσει κι η ζωή τόση χαρά δική της!
Είναι και μπόρες βέβαια που μας κυλούν στο χώμα
Μα όλα περνούνε, τίποτε χωρίς ν’ αφήσουν πίσω,
Κι αν σήμερα έχουμε άνοιξη, χτες είχαμε χειμώνα.
Ορκίζομαι έτσι ταπεινά κι αθόρυβα να ζήσω
Όπως δεν έζησε ποτέ των κάμπων χαμομήλι ,
Έτσι που και τα μάτια μου μες στη χαρά να κλείσω,
Ολόγυρά μου βλέποντας πως με θρηνούνε φίλοι.
Τέτοιος γαλήνιος θάνατος σε μας ταιριάζει μόνο
Κι η μοίρα τέτοιο θάνατο σ’ όλο τον κόσμο ας στείλει.
Ορκίζομαι στον άνθρωπο να ζω μόνο για αυτόνε,
Το ορκίζομαι και στο ψωμί που το χουνε ζυμώσει
Μ’ ιδρώτα κι αίματα αυτοί που αξίζει να το τρώνε!
Μα όταν κανείς το χέρι μου θελήσει ν’ αρματώσει
Κι αλίμονο, τ’ αδέρφι μου με βάλει να ξεκάνω
Κλείνω βαθιά μες στην καρδιά στοργή κι αγάπη τόση,
Που ορκίζομαι στον άνθρωπο γι’ αυτόν πως θα πεθάνω!
Μήτσος Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου