Πρωτομαγιά

Η αντίκρουση του χειμώνα

Συχνά πηγαίνοντας με τα πόδια, κουβαλώντας μονάχα

το μισογεμισμένο σάκκο μου, στα τόσο δροσερά

κι απόμακρα λαγούμια

λίγο πιο κείθε απ’ τη φαντασία σ’ εκείνη τη δεύτερη

μεγάλη και καθάρια πραγματικότητα

που γιορτάζουν έρημοι σαν όλα τ’ απόκοσμα ζούδια

οι ουρανόπληχτοι με τ’ άδικο σκοτωμένο

σαν όρνιο στην άφωνη ρεματιά την απροσδόκητη –

χάνομαι σ’ αναρίθμητα μόρια ζωής που δεν τα βλέπω.

Κάθε φορά και πιο πολλές είν’ εκεί πέρα οι γιορτάδες

κάθε φορά και πιότερα σα ν’ ακούγονται τραγούδια.

Κρατώντας την εσθήτα της Παναγίας

ο Έσχατος τ’ Ουρανού με χιλιάδες έντομα στην όραση

μ’ αξεθύμαστα γιασεμιά στο νυμφώνα

μ’ άλλα θεάματα της αγάπης από μέσα

και μ’ άλλα γεγονότα σπιθοβολώντας

αγγίζει τους ραχιτικούς και θεραπεύει την αρθρίτιδα

μαλάζει τους πρησμένους αστραγάλους

αφήνει τρυφερά την αλήθεια πάνω σ’ όλες τις αρρώστιες

και κείνες χάνονται καθώς τα ευδιάλυτα νέφη.

Σιγά σιγά ρυθμίζεται κι ο θάνατος                       

αρχίζει το νταούλι μέσ’ στα πανηγύρια

κι ολούθε πια σηκώνεται στο στήθος η ρωμιοσύνη

και μας αρωματίζει μ’ ανείπωτο μοσχολίβανο.

Καίγονται τότε τα φωτερά κοντάκια μέσ’ στους ύμνους

κι ανασαίνουμε πέλαγα σε μικρή κολυμβήθρα

κι αποσπούμε τα καρφιά της Σταυρώσεως.

................................................................................

Γεννιέσαι και μπαίνεις μέσ’ στο αίνιγμα

πεθαίνεις και τ’ αφήνεις ανέπαφο.

Τι άλλο να προσθέσω πια στη δύναμη του έαρος;

Πλήρης από έλλειψη νοήματος

υπερέχω.

Τίποτ’ άλλο δεν έχω να εκπροσωπήσω

τη χαρά μου μονάχα και μονάχα τη θλίψη μου

σ’ αυτό τον κόσμο που τον παγιδεύει θανάσιμα

όχι το σκοτάδι κ’ η μαυρίλα

μα το βαθύ χαντάκι της προοπτικής...

Ο χρόνος είχε μόλις ανατείλει.

                                    Νίκος  Καρούζος