Ποιητικό ημερολόγιο 2012

10-16/12






Έργο του Λ. Βενετούλια

Ώρα του λυκόφωτος

Είμαστε αιχμάλωτοι του ανεξήγητου και του αιώνια χαμένου

κι η τύψη είναι ο μόνος τρόπος να ξαναγυρίσουμε στην παιδική

            αγνότητα-

ω παλιέ φίλε που έφυγες, ξέρω ότι θα σε συναντήσω σε κάποιο

            όνειρο ή άξαφνα στο δρόμο όταν όλα θα΄ χουν χαθεί,

γυναίκες που αγαπήσαμε ενώ έξω απ΄ τα παράθυρα δυνάμωνε η

            βροχή

κι ύστερα πιασμένοι απ΄το χέρι περάσαμε τη γέφυρα, με τα μαλ-

            λιά σας βρεγμένα να λαμπυρίζουν στο ηλιοβασίλεμα-

ποιος θα το πίστευε αλήθεια πως υπήρξε ένας καιρός που δίναμε τη

            ζωή μας

μ΄εκείνον τον αδιάκοπο πυρετό σαν τ΄ άρρωστα παιδιά που όταν

            αναρρώσουν δεν τους χωράνε τα παιδικά τους ρούχα

και στο σχολειό τα κοροϊδεύουν – και γεμίζουν τα τετράδιά τους με

            ποιήματα

για να μη χαθούν. Κι ύστερα έρχεται η ενηλικίωση σαν ένα ναυά-

            γιο.

Ω λυκόφως, δίκαιη ώρα, που και στα πιο ταπεινά πράγματα

δίνεις μια σημασία πριν έρθει η νύχτα.

Το ρόδο

Οι ανταύγειες του φεγγαριού στα τζάμια σαν τα μικρά αποσπάσμα-

            τα ενός ονείρου

που κυνηγάμε χρόνια. Έρωτες για πράγματα μακρινά, φιλίες με

            δρόμους, ή άστρα

κι η παιδικότητα που σε ό,τι καλύτερο είχε, έμεινε για πάντα

            άγνωστη.

Ώσπου μια νύχτα παραμέρισα τη ζωή μου και βρήκα το ωραίο ρόδο

            που μου είχαν υποσχεθεί.

Τάσος  Λειβαδίτης