21-27/5
Έργο του Κ. Μαλέα
Σαντορίνη
Σε πύρινες
στιγμές ενόμιζα
πως το γλυκό
μαβί σκιάζοντας του νησιού τα νερά
ανοίγει
απόρθητα βάθη
καθρέφτες
ελπίδων, ματιών, ηδονών
και χάρηκα
ενόμιζα από
του ύψους των βουνών που σπουν την μπλάβα αρμονία
πως στους
κρατήρες του ιλίγγου καίγονται ανώφελες εκφράσεις
παιδιά
βιβλίων, γνώσεων και νόμων
και χάρηκα
τα νόμιζα
αυτά άμα είδα τα καΐκια ν΄αγκαλιάζουν τους ανέμους
τώρα όμως
που τα βλέπω στου πρωιού τον ύπνο δεμένα στο μόλο
διακρίνω
μόνο των φτερών των τους σκληρούς σκελετούς
και νεκρός
πια στο κάθε φύσημα
θωρώ τους
ορίζοντες των αρχιπελάγων
εγώ ένας
απλός καϊκτσής
σ΄ένα λιμάνι
αόρατων βυθών.
Με τη νυχτερινή κραυγή του ο φάρος τρομάζει τους
ψηλούς βράχους
τους κάνει
να παίζουν γιγάντια παιχνίδια
που απλώνουν
τις διασκεδάσεις των από τον ουρανό ως τις πολύ-
φωνες σπηλιές
για ώρες
μακριά αχούν οι τεράστιες κραυγές απελπισμένων σκιών
μονάχα λόγια
ηρωικά μπορούν να δαμάσουν σε ρυθμούς αυτό το
υλικό
αλλά οι
απολαύσεις που προσφέρει στο πρόσωπο η Σαντορίνη
γλήγορα
αλλάζουν τα πάθη, σπούνε το κάθε κυκλώπειο φύσημα
πάνου στην
πορσελάνη των βουνών που ασπρίζουν τη μαύρη
ομορφιά της.
Από κει θεατρικά
κοιτάζει το νησί το ηφαίστειο που το έχει πλάσει
και
παρακολουθεί το έργο του με την τελειότητα μαγευτικής υπεροχής.
Μεθυσμένος
πιο τότε εγώ από τόσους αντιφατικούς χυμούς
λυγίζω, κι
άθελα για μια στιγμή γίνομαι ο θεατής του έργου όπου
παίζω.
Μονάχα η
ομορφιά μένει κι υπογραμμίζει τη διαφορά μας.
Νικόλαος
Κάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου