1/1
Έργο του Γ. Ιακωβίδη
Της αγάπης
Απ’ όλα τ΄ άστρα τ΄ ουρανού, ενά είναι που σου μοιάζει,
ένα που βγαίνει το πουρνό, όταν γλυκοχαράζει.
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό κι ανθείς και λουλουδίζεις;
Δεν είν΄ο έρωτας ανθός, μαζί του για να παίξεις,
μόν΄είναι βάτος μ΄αγκαθιές κι αλίμονό σου αν μπλέξεις.
Δεν είναι πόνος να πονεί, πόνος να θανατώνει,
σαν την αγάπη την κρυφή που δεν ξεφανερώνει.
Εγώ είμ΄εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω,
καίγουμαι, στάχτη γίνουμαι, και πάλι ξανανιώνω.
Η αγάπη βράχους κατελεί και τα θεριά μερώνει,
κι εγώ την έχω στην καρδιά, γι΄αυτό με θανατώνει.
Με της αγάπης τη φωτιά όποιος καεί δε γιαίνει,
μ’ α’ γιάνει και καμιά φορά, πάλε σημάδι μένει.
Τι να σου πω, τι να μου πεις; εσύ καλά γνωρίζεις¨
και την ψυχή και την καρδιά εσύ με την ορίζεις.
Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω,
κι όντας σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω.
Ως τρέμουν τ΄άστρα τ΄ουρανού όντε θα ξημερώσει,
τρέμει κι εμέ η καρδούλα μου όντε θα σ΄ανταμώσει.
Αν μ΄αγαπάς κι είν΄όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω,
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου