6-12/2
Έργο του Δ. Κοκκινίδη
Βρέθηκε ξάφνου σε μιαν ηλικία αρχαία
η τρυφερή ενός μωσαϊκού κοντά στη θάλασσα.
Ένας γενειοφόρος άντρας την εκοίταξε απ΄τες ψηφίδες
και της μίλησε,
να΄σαι παιδί, να΄σαι μητέρα, να΄σαι αυτό που έγινες.
Ήμουν στον εικοστό μετά Χριστόν αιώνα,
του αποκρίθηκε,
μα τώρα η άχρονη Αφροδίτη με κατέχει.
Παντού φυλάκια και πολυβόλα και πληγές και δάκρυα∙
το φλάμπουρό της μια οχιά σ΄ένα πανέρι σύκα,
τι να κάνω;
Ο άντρας είχε ζήσει σε πολέμους∙
ίσως γι΄αυτό κατέβασε τα μαύρα μάτια
και δεν ξαναμίλησε.
Άλλωστε είχε φέξει και κατάλαβα
πως στέρεψαν όλες οι προφητείες απ΄τα όνειρα.
Όλες.
Εκτός απ΄τον αμήχανο έρωτα
του νυν και του ανέκαθεν.
Μωβ
Άναξ
δεν υπολόγιζα πως ήσουνα πιο μαλακός
κι απ΄το μετάξι του μανδύα
που μ΄άπλωσες στους ώμους να με χτυπά
ο αγέρας της νυχτερινής μας κούρσας.
Μάτια υγρά, τρέμοντα χείλια των απλών.
Αν φιληθούμε, θα πεθάνουμε μαζί.
Φαρμάκι το ιώδες του μανδύα,
αυτό που εσύ θα πεις κανόνα κι εγώ δίκιο.
Το μωβ θα σβήσει προτού σ΄ανατρέψει.
Ρέα Γαλανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου